از در که وارد شدم پدرم را دیدم که کنار تلفن نشسته . گوشی در دستش خشک شده بود . تا به حال گریه پدرم را ندیده بودم . گوشی را گرفتم . صدای بوق اشغال می آمد . حدس هایی زده بودم . بغض مانند تیله ای بزرگ راه گلویم را بسته بود . پدرم برخاست و با هق هق گفت : باید برویم . نمی توانستم چیزی بگویم . دنبالش راه افتادم . وقتی خودم را در جاده خروجی شهر کوچکمان دیدم تقریبا حدسم به یقین تبدیل شده بود ، اما هنوز قدرت نداشتم چیزی بپرسم . به چشمانم اجازه باریدن دادم . ساعتی بعد روبه روی بیمارستان بودیم . نمی دانم چطور خودمان را به بخش کودکان رساندیم . مادرم پشت در CCU روی نیمکت نشسته بود . چادر صورتش را پوشانده بود ، اما لرزش شانه ها حکایت از گریه بی امانش داشت . دیگر پاهایم توان نداشت . خودم را پشت شیشه کشاندم . سینه کوچک خواهرم زیر انبوه دستگاهها آرام بالا و پایین می رفت . پس هنوز... . صدای دکتر را شنیدم که به پدرم می گوید : متأسفم . همانطور که پشت تلفن گفتم معلوم نیست چند ساعت دیگه زنده بمونه . تقریبا تمام دستگاههای بدنش از کار افتاده به جز قلبش . دکتر اجازه داد برای لحظاتی کنار تختش برویم . اولین نفر من بودم . دلم داشت می ترکید . دست کوچکش را در دست گرفتم . چقدر بی جان بود . ناله می کرد . با گریه صدایش کردم . نمی دانم می توانست صدایم را بشنود یا نه ، اما صدای ناله اش بلندتر شد . دیگر نمی توانستم تحمل کنم . احساس کردم زندگی من هم به پایان خواهد رسید . پرستار مرا به بیرون راهنمایی کرد . توان مقاومت نداشتم . با دستور پدر ، مادرم را به محوطه بیمارستان بردم تا هوایی تازه کند . چند دقیقه بعد پدر هم آمد . روی نیمکت نشسته بودیم . کسی چیزی نمی گفت . شاید سکوت بهترین واژه بود . تلفن پدر به صدا در آمد . کلاغ ها غارغار کنان از روی درختان سرو به هوا پریدند . گوشی را برداشت . فقط گوش می داد . لبش را محکم با دندانها فشرد ، به روبه رو نگاه کرد و گفت : انا لله و انا الیه راجعون .